Στην Παγκόσμια Σωφρονιστική Αποικία

Αυτό που διαπιστώνει κανείς με όλους τους τρόπους -παρακολουθώντας ειδήσεις, διαβάζοντας δημοσκοπήσεις, κουβεντιάζοντας στους χώρους δουλειάς του ή τα καφενεία του χωρίου του, παρατηρώντας και κρυφακούγοντας τους συνεπιβάτες του στα μέσα μαζικής μεταφοράς- ένα ατελείωτο κλαψούρισμα, ένα αφηρημένο ανάθεμα, μια ασυνάρτητη γκρίνια. Μόλις πλησιάσει πιο κοντά θα διαπιστώσει πως αυτή η αξιοθρήνητη μιζέρια συνοδεύεται από μια εντυπωσιακή αδράνεια της σκέψης. Οικτίρουν αποσβολωμένοι και παραλυμένοι τη μοίρα τους, λες και η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταστροφή, ένας σεισμός, μια πλημύρα. 

Για έναν άνθρωπο που εις την πλατεία Συντάγματος εχάθη

Χθες στην πλατεία Συντάγματος τελέστηκε μια κορυφαία πολιτική πράξη από έναν άνθρωπο μόνο.

Ο Δ.Χ. -έτσι αναφέρεται και όχι με το πλήρες όνομα του, λες και ήταν ο δράστης μιας επονείδιστης πράξης - διάλεξε να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του με το θάνατό του και αυτό να είναι ταυτόχρονα η τελευταία του πολιτική πράξη. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη αίσθηση ντροπής δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να κατανοήσει τίποτα άλλο από αυτό που ο Δ.Χ. ξεκάθαρα έγραφε στο τελευταίο του σημείωμα. Η πράξη του είναι κορυφαία –δεν εννοώ ότι πρέπει να τύχει οποιασδήποτε μίμησης- γιατί δεν πρόκειται για ατομική αυτοκτονία ούτε για την κλασσική θυσία, επειδή ενώ προβαίνει σ’ αυτήν για προσωπικούς λόγους δεν την πραγματοποιεί στην μοναξιά της ύπαρξής του, αλλά μέσα στην θαλπωρή των βλεμμάτων των νέων ανθρώπων που περιγράφει στο σημείωμά του.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ένας 77χρονος άντρας έδωσε τέλος στη ζωή του, σήμερα το πρωί στις 9.00, στην πλατεία Συντάγματος.

...και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό; Φρήντριχ Χαιντερλιν

Ένα εξαιρετικό κείμενο του Κ. Καναβούρη απο την "ΑΥΓΗ'

Xαρούμενο τραγούδι

Κάθομαι και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου από τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους ομοίους τους εις βάρος της χώρας μου, εις βάρος των ανθρώπων της, δηλαδή. Και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου από τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον πρόεδρο του ΣΕΒ και τα πρόθυμα σκυλιά τους που τόσο εύκολα γαβγίζουν τους άλλους όσο πρόθυμα γλείφουν τα χέρια των αφεντικών τους. Κάθομαι και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου του Ρεν, του Τόμσεν και του Άσμουσεν μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που τόσο δουλικά δοξολογείται μέσα στην καθ' ημάς εκκλησία αυτού του δουλοπρεπούς -στην πλειοψηφία του- κοινοβουλίου και του εκφασισμένου υπουργικού συμβουλίου, που καταδέχεται, όντας εκλεγμένο από τον λαό, να βρίσκεται υπό τας διαταγάς ενός δοτού πρωθυπουργού, σ' αυτή την ιδιότυπη χούντα των τραπεζών.