Για την Αριστερά

«Όταν ξεσπάει η κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως ότου το πολιτικά αδύνατο καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο.» λέει ο Φρίντμαν σε ένα απόσπασμα που παραθέτει η Ναόμι Κλάιν

Ο Φρίντμαν και τα μισάνθρωπα κωλόπαιδα του Σικάγου, έχοντας κατανοήσει τη  διαπίστωση του Μαρξ ότι οι ιδέες όταν εισχωρήσουν στις μάζες, όταν δηλαδή εγκιβωτίζονται στο υλικό πλαίσιο των καθημερινών συμπεριφορών γίνονται υλική δύναμη, oργάνωσαν το σχέδιο τους για συνθήκες κοινοβουλευτισμού, βασισμένοι στην ιδεολογική κυριαρχία, αφού -σε αντίθεση  με τις δικτατορίες της Νότιας Αμερικής και του Τσαουσέσκου- η άγρια καταστολή δεν ήταν επιλέξιμη μέθοδος.

Η απόσταση που χωρίζει το σχέδιο αυτό από την πρώτη ευκαιρία εφαρμογής του -την ανασυγκρότηση της Νέας Ορλεάνης μετα τον τυφώνα Κατρίνα- είναι σχεδόν τρεις δεκαετίες. Αυτό που αξίζει να σημειώσουμε είναι η υπομονή, η επιμονή και η προσήλωση με την οποία το σχέδιο αυτό εξυφάνθει σε παγκόσμια κλίμακα.

Σημειώσεις υπό την επήρεια του καύσωνα.

Η θάλασσα έχει το ιδανικό χρώμα που θα της εξασφαλίσει αργότερα το Photoshop με τις κατάλληλες ρυθμίσεις των ποσοστών RGB. Αργότερα σε κώδικα PANTONE μπορεί να χρωματίσει την ύλη των ονείρων.

Η άμπωτη και η πλημμυρίδα των λουομένων θα θυμίσει τη «Μέρα της Μαρμότας»

***

Οι παρέες θα επαναλάβουν τις χθεσινές κοινοτοπίες με την ενδελέχεια που φορτώνουν το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους.

Οι συζητήσεις για την κρίση έχουν κοπάσει, όχι βέβαια γιατί κόπασε η κρίση αλλά γιατί οι περισσότεροι, μετά την απονενοημένη πράξη τους στις εκλογές, αδυνατούν να φορέσουν το περσινό κουστούμι της «θλίψης του καλού πολίτη, μια υποχονδρία δηλαδή», όπως λέει στους «Δαιμονισμένους» ο Ντοστογιέβσκη. Ότι γκρίνιαξαν, γκρίνιαξαν. Τώρα καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι πρέπει να μουγκαθούν. Έτσι καταφεύγουν στις ποικίλες εκδοχές της μηδαμινότητας, ισοδύναμο ενός ηχητικού περιβάλλοντος βυθού,  με τις οποίες χτίζουν μια άχρονη πραγματικότητα, όπου η  ιστορία βαλτώνει ενώ ταυτόχρονα κινείται αμείλικτα. «Τα κυνηγόσκυλα παίζουν ακόμα στην αυλή, αλλά το θήραμά τους δεν θα ξεφύγει, όσο γρήγορα κι αν τρέχει ήδη μέσα στο δάσος» προειδοποιεί ο Κάφκα.

Mi Ultimo Tango en Atenas

Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la  atmosfera
melodia simbolo, melodrama y tragedia.

Δυσνόητο σχόλιο για το αποτέλεσμα των εκλογών

Vladimir Velickovic

Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς...

Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς

Ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος

Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται

Ξένος περιφέρεται στῶν ὁδῶν τὸ κάλεσμα-

Ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ οἱ νέοι σαλπιγκτὲς

Τῶν ἐπίλεκτων κλάσεων τοῦ μέλλοντος

Οἱ κραυγὲς τοὺς γκρεμίζουν τὰ σαθρὰ τείχη

Τήκουν τὴ λάσπη σὲ φωτεινοὺς ρύακες

Ἔρχονται οἱ ἁγνοί, οἱ ἀνυπόκριτοι.

Οἱ βιαστές, οἱ ἀμέτοχοι, οἱ παρθένοι.

Οἱ πονηροὶ συνδαιτυμόνες, οἱ ἀθῶοι

Οἱ ληξίαρχοι τῶν ἡμερῶν μας

Ἔρχεται τὸ μεγάλο παρανάλωμα

Μέσα στοὺς πίδακες τῶν πρόσχαρων νερῶν.

Ἔρχονται οἱ τελευταῖες προδιαγραφές

Μὰ τώρα αὐτὸς εἶναι ἁπλὸς θεατὴς

Ἀνώνυμος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος

Μὲ τὰ χέρια στὸ στῆθος σὰν ἕτοιμος νεκρὸς

Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται.

(Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς)

                                  Μανόλης Ἀναγνωστάκης 

Το πέταγμα της πεταλούδας

σε καιρούς ανελέητους.

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, "το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Ν. Υόρκη, μπορεί να δημιουργήσει καταιγίδα στο Τόκιο".

Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.

Το σφαγείο των λέξεων

Αυτό δεν είναι μια πίπα.  Rene Magritte 

Η αλληλουχία των λέξεων επαναλαμβάνεται μονότονα και οι χειρονομίες συναντιούνται με το χθεσινό τους είδωλο στα προεκλογικά πάνελ των καναλιών. Το απεγνωσμένο ζάπινγκ αποτυγχάνει να γίνει λυτρωτικό. Υπνωτισμένοι με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας ζούμε καθημερινά ένα αφόρητο deja vu όπου μόνο το πλούσιο βεστιάριο των παρουσιαστών εξασφαλίζει την αναγκαία συνθήκη του θεάματος, την ψευδαίσθησης της αλλαγής. 

Κάποτε το νομίζαμε διασκεδαστικό. Σήμερα διαπιστώνουμε το κόστος αυτής μας της απρονοησίας. Αφήσαμε τις λέξεις μας ανυπεράσπιστες και τώρα παρατηρούμε τα φαντάσματά τους να επιστρέφουν απειλητικά. Αφήσαμε τα νοήματα να αιμορραγούν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το αίμα έθρεφε τα πλάσματα της νύχτας, τους βρικόλακες της εξουσίας. Αυτούς που μονότονα επαναλαμβάνουν το άνυδρο μουρμουρητό του κυρίαρχου λόγου. Ενός λόγου που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πλημμυρίδα ευφημισμών, μετωνυμιών και διαστρεβλώσεων.

Τόσο κοντά, τόσο μακριά από το Μάη του 68

Στην αυγή του αστικού κόσμο ο Σαιν Ζυστ διακήρυττε στην γαλλική εθνοσυνέλευση: Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα για την Ευρώπη

Ενάμισι αιώνα μετά, μια ομάδα νεαρών καλλιτεχνών, θα διαπιστώσουν το αδύνατο της υπεσχημένης ευτυχίας στις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου αφού κάθε πτυχή του είναι εγκλωβισμένη σε μια οργάνωση της αποστέρησης, σε ένα πλέγμα διαχωρισμών, που εμποδίζουν την πραγμάτωση της ζωής.

Guy Debord

Τον κόσμο αυτό θα ανατάμει, με εξαιρετική ενάργεια, ο Γκι Ντεμπόρ (Guy Debord), προεκτείνοντας, την αγνοημένη από τους μαρξιστές¹, ανάλυση του Μαρξ για τον φετιχισμό του εμπορεύματος - δηλαδή την κυριαρχία του νεκρού  πάνω στο ζωντανό²- πέραν του περιορισμένου χώρου της οικονομίας και των αγορών, στο σύνολο της κοινωνικής ζωής.

Ο Ντεμπόρ μαζί με τον Gil Wolman θα ιδρύσει το 1952,τη Λετριστική Διεθνή που στην συνέχεια, το 1957, θα μετατραπεί σε Καταστασιακή Διεθνή (Internationale Situationniste).

Στην Παγκόσμια Σωφρονιστική Αποικία

Αυτό που διαπιστώνει κανείς με όλους τους τρόπους -παρακολουθώντας ειδήσεις, διαβάζοντας δημοσκοπήσεις, κουβεντιάζοντας στους χώρους δουλειάς του ή τα καφενεία του χωρίου του, παρατηρώντας και κρυφακούγοντας τους συνεπιβάτες του στα μέσα μαζικής μεταφοράς- ένα ατελείωτο κλαψούρισμα, ένα αφηρημένο ανάθεμα, μια ασυνάρτητη γκρίνια. Μόλις πλησιάσει πιο κοντά θα διαπιστώσει πως αυτή η αξιοθρήνητη μιζέρια συνοδεύεται από μια εντυπωσιακή αδράνεια της σκέψης. Οικτίρουν αποσβολωμένοι και παραλυμένοι τη μοίρα τους, λες και η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταστροφή, ένας σεισμός, μια πλημύρα. 

Για έναν άνθρωπο που εις την πλατεία Συντάγματος εχάθη

Χθες στην πλατεία Συντάγματος τελέστηκε μια κορυφαία πολιτική πράξη από έναν άνθρωπο μόνο.

Ο Δ.Χ. -έτσι αναφέρεται και όχι με το πλήρες όνομα του, λες και ήταν ο δράστης μιας επονείδιστης πράξης - διάλεξε να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του με το θάνατό του και αυτό να είναι ταυτόχρονα η τελευταία του πολιτική πράξη. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη αίσθηση ντροπής δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να κατανοήσει τίποτα άλλο από αυτό που ο Δ.Χ. ξεκάθαρα έγραφε στο τελευταίο του σημείωμα. Η πράξη του είναι κορυφαία –δεν εννοώ ότι πρέπει να τύχει οποιασδήποτε μίμησης- γιατί δεν πρόκειται για ατομική αυτοκτονία ούτε για την κλασσική θυσία, επειδή ενώ προβαίνει σ’ αυτήν για προσωπικούς λόγους δεν την πραγματοποιεί στην μοναξιά της ύπαρξής του, αλλά μέσα στην θαλπωρή των βλεμμάτων των νέων ανθρώπων που περιγράφει στο σημείωμά του.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ένας 77χρονος άντρας έδωσε τέλος στη ζωή του, σήμερα το πρωί στις 9.00, στην πλατεία Συντάγματος.

...και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό; Φρήντριχ Χαιντερλιν

Ένα εξαιρετικό κείμενο του Κ. Καναβούρη απο την "ΑΥΓΗ'

Xαρούμενο τραγούδι

Κάθομαι και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου από τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους ομοίους τους εις βάρος της χώρας μου, εις βάρος των ανθρώπων της, δηλαδή. Και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου από τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον πρόεδρο του ΣΕΒ και τα πρόθυμα σκυλιά τους που τόσο εύκολα γαβγίζουν τους άλλους όσο πρόθυμα γλείφουν τα χέρια των αφεντικών τους. Κάθομαι και ακούω το χαρούμενο τραγούδι του τρόμου του Ρεν, του Τόμσεν και του Άσμουσεν μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που τόσο δουλικά δοξολογείται μέσα στην καθ' ημάς εκκλησία αυτού του δουλοπρεπούς -στην πλειοψηφία του- κοινοβουλίου και του εκφασισμένου υπουργικού συμβουλίου, που καταδέχεται, όντας εκλεγμένο από τον λαό, να βρίσκεται υπό τας διαταγάς ενός δοτού πρωθυπουργού, σ' αυτή την ιδιότυπη χούντα των τραπεζών.

… il faut continuer, je ne peux pas continuer, je vais continuer

Στα έργα του Μπέκετ η κατακερματισμένη ¨αφήγηση¨, οι παύσεις που διακόπτουν την εξέλιξη (αν έχει κάποιο νόημα αυτή η λέξη, καθώς η ιστορία στριφογυρίζει διαρκώς κυνηγώντας την ουρά της) ή οι συνεχείς επαναλήψεις, δομούν ένα σύμπαν ακίνητου χρόνου.

Παγιδευμένοι μέσα σ’ αυτόν τον άχρονο-χρόνο, οι ήρωές του, ζουν την ανεπίγνωστη αθλιότητά τους, σε κατάσταση μετεωρισμού και διαρκούς αναμονής, χωρίς στην πραγματικότητα να αναμένουν, να επιχειρούν ή να διεκδικούν οτιδήποτε. 

Μέσα σε ένα σκηνικό κατασκευασμένο από θραύσματα φράσεων, ανολοκλήρωτες προσπάθειες και σόλοικες σκέψεις, κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, προοπτικής η νοήματος φαίνεται να έχουν συντριβεί πριν την έναρξη του σκηνικού χρόνου.

Η δράση, κυκλοθυμική, παλινδρομεί διαρκώς, από την ακινησία και την σιωπή, στην πυρετώδη σπουδή και τον παραληρηματικό λόγο αλληλοεναντιούμενων σαρκίων.

Η ΕΞΕΔΡΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Το 1650 ο ισπανός ζωγράφος Ντιέγκο Βελάσκεθ (Diego Velázquez 1574-1655) δημιουργεί ένα αριστουργηματικό έργο: το πορτραίτο του Πάπα Ιννοκέντιου του 10ου. Ο Πάπας με λευκό ένδυμα και πορφυρή ατλαζένια εσθήτα, απεικονίζεται ενδεδυμένος όλη την έπαρση της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, κάτι που μπορεί να εκληφθεί, είτε ως μεγαλείο, είτε ως όνειδος. Το ίδιο αμφιλεγόμενη είναι και η έκφρασή του: διορατικός ή πανούργος, ρεαλιστής ή υπολογιστής, ηγέτης ή τύραννος αλλά οπωσδήποτε πρόσωπο υπεράνω της ανθρώπινης ευτέλειας. Η μεγαλοφυΐα του Βελάσκεθ κατορθώνει με αυτόν τον τρόπο να διαστείλει την εκδίκησή του προς τους πλούσιους χορηγούς του στο διηνεκές.