Σημειώσεις υπό την επήρεια του καύσωνα.

Η θάλασσα έχει το ιδανικό χρώμα που θα της εξασφαλίσει αργότερα το Photoshop με τις κατάλληλες ρυθμίσεις των ποσοστών RGB. Αργότερα σε κώδικα PANTONE μπορεί να χρωματίσει την ύλη των ονείρων.

Η άμπωτη και η πλημμυρίδα των λουομένων θα θυμίσει τη «Μέρα της Μαρμότας»

***

Οι παρέες θα επαναλάβουν τις χθεσινές κοινοτοπίες με την ενδελέχεια που φορτώνουν το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους.

Οι συζητήσεις για την κρίση έχουν κοπάσει, όχι βέβαια γιατί κόπασε η κρίση αλλά γιατί οι περισσότεροι, μετά την απονενοημένη πράξη τους στις εκλογές, αδυνατούν να φορέσουν το περσινό κουστούμι της «θλίψης του καλού πολίτη, μια υποχονδρία δηλαδή», όπως λέει στους «Δαιμονισμένους» ο Ντοστογιέβσκη. Ότι γκρίνιαξαν, γκρίνιαξαν. Τώρα καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι πρέπει να μουγκαθούν. Έτσι καταφεύγουν στις ποικίλες εκδοχές της μηδαμινότητας, ισοδύναμο ενός ηχητικού περιβάλλοντος βυθού,  με τις οποίες χτίζουν μια άχρονη πραγματικότητα, όπου η  ιστορία βαλτώνει ενώ ταυτόχρονα κινείται αμείλικτα. «Τα κυνηγόσκυλα παίζουν ακόμα στην αυλή, αλλά το θήραμά τους δεν θα ξεφύγει, όσο γρήγορα κι αν τρέχει ήδη μέσα στο δάσος» προειδοποιεί ο Κάφκα.

***

Η αντήχηση της κενότητας μπορεί, υπό το πρίσμα της παρεξήγησης μιας φράσης του Βιτγκενστάιν, να θεωρηθεί διαβεβαίωση φιλίας.

«φίλος είναι κάποιος με τον οποίο μπορείς να λες βλακείες επί ώρες»

Η παρεξήγηση συμβαίνει όχι μόνο γιατί η αναγκαία συνθήκη θεωρείται και ικανή (το «πρέπει» να μπορείς να λες βλακείες δε σημαίνει ότι «αρκεί» να μπορείς να λες βλακείες) αλλά και γιατί η προϋπόθεση βρίσκεται στο «να μπορείς» και όχι στο «βλακείες»

Ο Βιτγκενστάιν εννοεί ότι η φιλία δίνει περιεχόμενο στο διάλογο και όχι το αντίθετο. Μπορείς να λες βλακείες γιατί η φίλια σε απαλλάσσει από τις πόζες.

***

Βλέμματα θωρακισμένα απέναντι στις ακτίνες UV με τη φροντίδα των κρυστάλλων του οίκου Vogue και Guccii. Αλλά το υπεριώδες φως, είχε ήδη χάσει την πρώτη μάχη, όταν μετατράπηκε σε UV και, αποκτώντας την ποιητική του αρκτικόλεξου, έχασε κάθε δυνατότητα να διεγείρει την φαντασία. Στη συνέχεια όταν, ολοένα και περισσότερες περιοχές του ορατού φάσματος, κερδίζονταν από τον χώρο του αοράτου, ηττήθηκε οριστικά.

***

Λερωμένα δάχτυλα από την ιεροτελεστία του αντηλιακού, θα γυρίσουν σελίδες γυναικείας λογοτεχνίας υπό τον ρυθμικό ήχο της ρακέτας, ενώ ποδοσφαιρικές συζητήσεις θα συμπληρώσουν το ηχητικό ντεκόρ.

***

Καμιά φορά κάποιος εξεγείρεται και η κυματοσυνάρτηση της επανάληψης καταρρέει: «Γιατί μιλάμε κάθε μέρα για μαγειρική και δε μιλάμε για σεξ;» οι υπόλοιποι θα γελάσουν αμήχανα και θα επανέλθουν στην ολοκλήρωση της μαρινάδας ενώ αυτός, ηττημένος, αποσύρεται στη σιωπή. Η γάτα του Schrödinger αποδεικνύεται ήδη νεκρή.

***

Αυτό το ασφυκτικό έλλειμμα απόκλισης, οι αμέριμνοι επισκέπτες των εικόνων, οι τουρίστες, θα αναγνωρίσουν ως ασφαλές κατάλυμα. Τουρισμός είναι το να επισκέπτεσαι αυτό που έχει γίνει κοινότυπο λέει ο Ντεμπόρ.

***

Κάποιος θα διαπιστώσει ότι «όσο εύκολα έχουν γίνει σήμερα τα ταξίδια τόσο είναι πιο δύσκολο να βρει κανείς πραγματικούς ταξιδιώτες» και ότι «η επιθυμία για άλλους τόπους βρίσκεται σήμερα σε παρακμή»

***

Ο Σίσυφος πάει διακοπές παραπλανημένος από τη σαγήνη των φωτογραφιών των τουριστικών φυλλαδίων. Δε γνωρίζει ότι είναι ο Σίσυφος. Η φωτογραφική μηχανή (η σπουδαία αυτή εφεύρεση που επέτρεψε την διαπλοκή του προλεταριάτου με την αιωνιότητα) τον θωρακίζει από τις απρόσμενες διασαλεύσεις της κανονικότητας αφού περισσότερο από το να μετατρέπει την πραγματικότητα σε εικόνα, μετατρέπει το υποκείμενο σε αποστασιοποιημένο θεατή, εξ ορισμού απρόσβλητο από τους "κινδύνους" του ταξιδιού, καθώς η αφηνιασμένη λήψη εικόνων του εξασφαλίζει τη μη συμμετοχή.

Το σώμα σταδιακά υπάγεται στο βλέμμα, το παρωπιδισμένο βλέμμα, το βλέμμα όπως έχει διδαχτεί από το φωτογραφικό κάδρο, γιατί το φωτογραφικό κάδρο πολύ περισσότερο από μια γεωμετρία είναι ένας χώρος διδακτικός. Ορίζει τα όρια του πραγματικού, εθίζει στον πολιτισμό του αποσπασματικού και του ασάλευτου χρόνου. Η συμβολή των προϊόντων της Rock και του lifting αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα.

***

Αν ο μεσαιωνικός άνθρωπος ήθελε να διαστείλει το πεπερασμένο πλήθος των χωρικών του διαστάσεων, στις άπειρες διαστάσεις του θεού, ο άνθρωπος του θεάματος επιθυμεί να τις συρρικνώσει στις δυο διαστάσεις της εικόνας του. Ο νάρκισσος βυθίζεται και χάνεται μέσα στην εικόνα του. Έτσι "η πραγματικότητα καθίσταται ιδεολογία καθώς μαγεύεται από την πιστή αναπαραγωγή της" λέει ο Αντόρνο

***

Την ώρα που τα στίφη των sunset-αδων συνωστίζονται στην Οία, ακόμα και η πιο άσημη παράλια θα τιμηθεί με τον ήχο ενός φωτογραφικού κλικ που εξασφαλίζει ένα κερδισμένο βήμα προς το Βασίλειο των εικόνων -όπως υποσχέθηκαν τα περιοδικά του life style- με τον τρόπο που η ψυχή κέρδιζε ένα βήμα προς τον παράδεισο σε κάθε ήχο νομίσματος που πλήρωνε τα συγχωροχάρτια.

Παρόλο που το ηλιοβασίλεμα αδυνατεί να διεγείρει οτιδήποτε άλλο από τα πίξελ της φωτογραφικής μηχανής, διατηρεί τη δυνατότητα να γίνει αφορμή για την εκδήλωση ενός προσποιητά απροσποίητου ρομαντισμού, από τους φορείς ενός βλέμματος ανεπίδεκτου στις εύθραυστες ή ασταθείς αποχρώσεις, την οπτική πυκνότητα του τοπίου, την ενδόμυχη λειτουργία των διαθλάσεων, τις αλλοιώσεις της ευκλείδειας γεωμετρίας και την λεπτουργημένη κίνηση των ιριδισμών.

Γιατί το βλέμμα έχασε σταδιακά την ευαισθησία του ώστε να την κερδίσουν στο πολλαπλάσιο οι ψηφιακές κάμερες.

***

Όπως στο χρηματιστήριο έργων τέχνης, το πιστοποιητικό αυθεντικότητας είναι ο απαραίτητος εγγυητής της αξίας τους, έτσι και η παρουσία μας στους τόπους του πραγματικού πρέπει να πιστοποιείται από τα μεγαπίξελ των αρχείων jpeg για να είναι πιστευτή. Η εναγώνια προσπάθεια να μπούμε στο κάδρο έχει την ένταση επιχείρησης διάσωσης.

Στη συνέχεια η αποθήκευση των εικόνων στους σκληρούς δίσκους θα μας απαλλάξει από το άχθος των αναμνήσεων.

***

Μιας και το ηλιοβασίλεμα είναι το κορυφαίο φετίχ των θερινών διακοπών θα «αποθανατιστεί» στις απειράριθμες εκδοχές του, εξασφαλίζοντας στους αρχαιολόγους ή τους μετεωρολόγους του μέλλοντος πλούσιο υλικό για διατριβές σχετικά με τις κοινωνικές συμπεριφορές και τις κλιματικές συνθήκες περί την δύση του ηλίου.

Οι ποικίλοι γλωσσαμύντορες θα ενοχληθούν από τον σολοικισμό του «αποθανατίζω» επειδή δεν κατανοούν ότι ο σολοικισμός αυτός αποκατέστησε την αλήθεια της φωτογραφικής μανίας, που θυσιάζει όλο και περισσότερες ποσότητες πραγματικού στο μινώταυρο του εικονικού.

Σε μια παρερμηνεία του carpe diem -που τείνει να γίνει κοινός τόπος-, τα κλείστρα των μηχανών υποτονθορύζουν με εντεινόμενη υστερία καθώς χάνονται οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου

Αμέσως μετά έρχεται η ώρα που η μυρωδιές των αντηλιακών παραχωρούν τη θέση τους στα αντικουνουπικά, τις ενυδατικές κρέμες, το βόμβο των σεσουάρ και στη μυρωδιά της τηγανιτής πατάτας στις κουζίνες των παράλιων μαγαζιών. Αυτός είναι και ο λόγος ενός γενικευμένου αλλά ελεγχόμενου παροξυσμού στη συγκέντρωση των σεικερ, των καθισμάτων, των ομπρελών, των σαγιονάρων, των παιδιών, των ρακετών κλπ. για την εσπευσμένη εκκένωση των παραλιών.

***

Ο έναστρος ουρανός. Αφορμή λιγότερο για ενατένιση του απείρου και περισσότερο για τις επιβουλές και τις εύνοιες των αστερισμών:

Η Αφροδίτη στο Ζυγό, ο Δίας στους Διδύμους, Συναστρίες και τα ρέστα.

Κάτω από ανοικονόμητες φωταψίες αναπαράγεται ένας ρηχός ρομαντισμός των αστεριών και της πανσελήνου, με την επικουρία μιας γενικευμένης ομερτά που αποκρύπτει ότι αυτή η στρογγυλή πέτρα απομαγεύτικε οριστικά από τον Νηλ Άρμστρονγκ.

Τέλος πάντων από πιθανολογική άποψη, ο έναστρος ουρανός δε μπορεί παρά να στεγάζει δυο τρεις πραγματικούς έρωτες, κάτι που του δίνει περιεχόμενο, αν και δε μπορεί να θεωρηθεί καμιά αυστηρή μαθηματική απόδειξη, κυρίως γιατί πάσχει ο ορισμός της έννοιας του πραγματικού

Το σύμπαν (συνώνυμο για πολλούς του έναστρου ουρανού) θα παρεισφρήσει σε μερικές καλοκαιρινές κουβέντες, άλλοτε για να διατυπωθεί η ρήση του Αϊνστάιν για τη βλακεία (βεβαιώνοντας όσους την εκστομίζουν ότι βρίσκονται εντεύθεν του Ρουβίκωνα των I.Q.) και άλλοτε για να διατυπωθούν κοινοτοπίες όπως ότι όταν κάποιος επιθυμεί κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί για να πραγματωθεί και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες, όπου της γης οι κολασμένοι αποδεικνύεται ότι πάσχουν από ανεπαρκή επιθυμία

***

Οι παρέες αποσύρονται σιγά-σιγά αφήνοντας πίσω τους ένα αιωρούμενο χαμόγελο όπως της γάτας του Chester, δηλαδή ένα χαμόγελο χωρίς γάτα, χωρίς πρόσωπο. Ο ταβερνιάρης σβήνει τα φώτα και καληνυχτίζει. Δυο τρεις,  θα συνεχίσουν στο σκοτάδι έναν καβγά για το αν η μουσική του Θεοδωράκη μετατρέποντας τον λυρισμό σε εμβατήριο πρόδωσε την αριστερά.

Αύριο θα δροσίσει λίγο